Kurban Bayramının hemen sonrasıydı. Aracımın tamirde olması nedeniyle Bursa’ya önce otobüs ardından da metro ile gidip geri dönmem gerekiyordu. Öyle yaptım.

 

Mudanya’daki ilk durak olan Arnavutköy’de bindiğim Belediye otobüsüne ilk binen müşteri ben oluyordum. Kendime güneş görmeyecek tarafta, gölgede kalan bir koltuk seçtim; çok geçmeden hareket ettik. Sonraki her durakta eklenen kadınlı erkekli kişilerin sayısı artmaya başlayınca, pandemi endişesi aklıma takıldı. Hemen çantamdaki maskeyi takıp kendimi korumaya almaya çalıştım. Çünkü ortalıkta dolaşan bilgilerde Corona’nın yeniden hortladığı uyarıları duyulmaya başlamıştı. Bu sırada özellikle dikkat ettim; yeni binen yolcuların çoğunda Covid 19 gibi bir endişeden eser kalmamış; her şey normale dönmüş gibiydi.

 

Yaklaşık yarım saat sonunda Bursa Emek istasyonunda bindiğim Metro’daki yoğun kalabalıktan ürkmedim dersem yalan olur. İyi ki maskem yanımda diye düşünürken dikkatimi çeken ayrıntı, buralarda benden başka hiç kimsenin maskeyle ilişkisinin kalmamış olduğuydu. İnsanlar neden bu kadar rahattır anlayamadım. Acaba bu illet sadece bizim gibi 65 yaş üstünde olanlara mı bulaşıyor, biri bana da anlatsa iyi olacak!..

Neyse uzatmayalım. Sonuçta her koyun kendi bacağından asılırmış diyerekten maskenin koruyucu desteğiyle, pek uzun sürmeyen metro yolculuğumu tamamlayıp kendimi dışarı attım.

 

Bursa’daki işim çok sürmedi. Yaklaşık on on beş dakikalık bir yürüyüşün ardından tekrar aynı istasyondan Metro ile dönüş yolculuğu yapacaktım. Bir sürü maskesiz insan ve benim korunmak için maske takma konusundaki ısrarcı tavrım kaldığımız yerden yeniden başladı.

Geldik Emek Metro istasyonundaki Mudanya otobüs durağına. Ben diyeyim 50, siz deyin 70 kişilik bir kuyruk durağa gelecek otobüsü bekliyordu. Çok gerilerde kalmak istemiyordum. Adımlarımı biraz hızlandırıp kuyruğun en arkasına geçtim. Az sonra, Metro’dan birlikte indiğimiz diğer kişilerin de katılmasıyla kalabalığımız 25-30 kişi daha artmıştı.

* * *

Olay bundan sonra boyut değiştirdi. Otobüs perona yanaşmış, yolcular sırayla içeri girmeye başlamıştı. O sırada, 35-40 yaşlarında, aşırı kilolu bir yolcu, devrilmesin diye sıkıca sarıldığı valiziyle orta kapıya gelip kapıyı yumruklamaya başladı. Sanırım elindeki valizin büyüklüğü ve ağırlığı nedeniyle ön kapı yerine orta kapıdan girmeyi uygun görmüştü. Bir taraftan da yüksek sesle “açsana lan kapıyı!” diye bağırıyordu. Neyse, kapı hemen açıldı da adam valiziyle ite kaka içeri girdi. Bu arada kuyruktaki sıra bana kadar gelmişti ama içerisi koridor da dahil olmak üzere tıklım tıklım dolduğundan, içeri girmeyip bir sonraki otobüsü beklemeyi tercih ettim. Sıramı arkamdan gelen diğer insanlara verdim. Sonuçta otobüs kapı ağzına kadar yükünü alınca kendi kendime “iyi ki binmemişim, bu kalabalık arasında beni maske bile koruyamazdı” diye düşünüyordum.

* * *

Hareket saatinden yaklaşık 15 dakika geçmesine karşın otobüs bir türlü kalkmıyordu. Meğer az önceki tartışma içeride de devam edip kavgaya dönüşmüş. Karga tulumba valiziyle otobüsten inen yolcu, artık resmen ana avrat küfür ediyor, hemen yakındaki taksi durağına doğru gidiyordu. Ardından inen otobüsün sürücüsü de cep telefonuyla amirine ya da polise bir şeyler anlatıyordu. Valizini taksi bagajına yerleştiren yolcu küfür dozunu biraz daha yükseltirken, otobüs sürücüsü diğer insanların da uyarısıyla hemen plakanın fotoğrafını da çekmeye yeltendi.

 

O arada, bizi Mudanya’ya götürecek başka bir otobüsün hareket saati gelince, ben ve arkamdakiler olanları seyretmekten vaz geçip kendi başımızın çaresine bakmayı tercih ettik. Biz yola koyulduğumuzda, o sıkışık ortamda buram buram terleyen diğer otobüsün yolcuları da, söylene söylene yola çıkmayı bekliyordu.