Öykünün Suna'sı, Fahri Kayhan'ın eşidir. Sevmelerin dile getirilmesinin ayıplandığı o dönemlerde Fahri Bey daima eşine olan sevdasını dile getirmektedir.

Hamam sefaları, o günlerde kadınların en büyük eğlencesidir. Kadınlar kararlaştırdıkları belli bir günde toplanıp hep beraber hamama giderler. Yakın arkadaşı Neriman Hanım, Suna'nın sırtındaki kimselerin bilmediği beni fark eder. Eve döndüğünde, bunu kocası Mustafa Bey'e de anlatır.

Aradan günler geçer. Fahri Bey bir gün, evlerinin civarındaki kahvehanede Mustafa Bey'e denk gelir. Bir dizi konuşmadan sonra aralarında münakaşa başlar, karşılıklı küfürleşmeye kadar varır... Bu sırada Mustafa Bey: "Sen benimle kavga edeceğine, karına sahip çık. Ben senin karının sırtındaki beni dahi bilirim" diye çıkışır.

Fahri Bey, beyninden vurulmuşa dönmüştür. Yabancı bir adam, eşinin sırtındaki beni nereden bilecektir! Tek sevdiceği Suna'sının kendisine ihanet ettiği fikrine kapılır. Eve vardığında, ilk işi bunun hesabını sormak olur. Suna'sı diller dökerek anlatır kendini kocasına... Gözünün ondan başka kimseyi görmediğine inandırmaya çalışır ama Fahri Bey'in kafasındaki şüphe hiç silinmez. Eşine kötü davranmaya başlar.

Bir akşam yemek esnasında sudan bir sebeple başlayan münakaşa sonunda Fahri Bey alır ceketini, kendini sokaklara atar; eve sabaha karşı gelir. İçeri girdiğinde gördükleri karşısında donakalır. Suna'sı kendini asmış ve başucunda bir mektup bırakmıştır:

"Kusura bakma beyim. Uzun zamandır kafandaki soru işaretlerinin sebebini bilmekteyim. Kendi adımı temize çıkarmak için başka yol bulamadım. Şunu unutma ki, ben sana hiç ihanet etmedim."

Fahri Bey, sevgilisinin cansız bedenini ipten ayırıp yere yatırır. İçi yangın yeridir artık… Sözün tükendiği yerde, o meşhur türküyü yakar:

“Şafak söktü gine sunam uyanmaz

Hasret çeken gönül derde dayanmaz

Çağırırım sunam sesim duyulmaz

Uyan sunam uyan derin uykudan”

* * *

Türküler yazılmaz, yakılır. Aşkı, özlemi, gurbeti, ayrılık ve ölümü türkülerden güzel ne anlatabilir ki? Rize’nin Portakallık mahallesinden ünlü eşkiya Sandıkçı Şükrü’ yü anlatan: “Eşkiya Dünyaya Hükümdar Olmaz”ı, Abdurrahim Karakoç’ un alamadığı yârine yazdığı: “Mihriban” ı, Arap Mustafa’ nın sevdiğini almak için çalışmaya gittiği gurbette, yârinin bir hafta sonra düğünü olacağını öğrendiğinde yaktığı: “Zahide’m” i araya türküler girmese nasıl dillendirebilirsiniz?

Kervanla gittiği seferde vebaya yakalanıp Revan’da gömülen tek oğlu Mehmet için anasının yaktığı ağıt: “Kırmızı Gül Demet Demet” in harika dizelerini nasıl saza ve söze ulaştırabilirsiniz?

Kıpçak beyinin kızını kaçıran ve sonra vurularak öldürülen Erzurumlu delikanlıyla, sırma saçlı Kıpçak güzelini anlatan: “Sarı Gelin” i, türkünün olmadığı bir dünyada yüreklere nasıl akıtabilirsiniz?

İsveç bandıralı gemiye çarpıp batan Dumlupınardenizaltısında mahsur kalıp şehit olan 22 askerden birinin telsizden yaktığı: “Ah Bir Ataş Ver”i anlatabilmek için ezberinizdeki kelimeler yeter mi?

At sırtında keşiflere giden, halkın sevgilisi, gencecik Bodrum Hâkimi Mefharet Hanım'ın intiharı üzerine yakılan: “Bodrum Hâkimi’yle dağlanan yüreklere çöken hüzün nasıl dile getirilir?

Muğla’nın Gevenes köyünden Mustafa ve muhtar Tevfik dama oynarken, kahveye gelip olay çıkaran ve küfür edip bıçakla kendisini yaralayan Ormancı Mehmet’e ateş eden Mustafa’nın kazayla arkadaşı Tevfik’ i vurması üzerine yakılan: “Ormancı” yı ve daha nicesinin hikâyesiyle bütünleşen türküleri kuşaktan kuşağa taşımak kolay mıdır?

Derler ki; “İnsanın acısını en iyi türküler alır.”Kendinizi türkülerde bulamıyorsanız, başka yere hiç bakmayın!

Ünlü halk ozanımız Aşık Veysel’in “Türküz, türkü çığırırız” deyişinde olduğu gibi, Anadolu’ya ait kültürel birikimi en yalın çizgilerle günümüze taşıyan türkülerimize selam olsun.